Het was een donkere dag in februari, post-corona.
Niet wetende dat de beelden die ik toen maakte een paar
maanden later zo pakkend zouden zijn, en zo perfect in deze tijd
zouden passen.
We bleven thuis, en ik fotografeerde een mini documentaire van
deze drie-eenheid.
Ik blijf op afstand maar kom ook heel dichtbij, ik volg en ik registreer.
Het is zo bijzonder en intiem om ‘onder de oppervlakte’ te mogen
komen, en dat lukt eigenlijk alleen als ik binnen ben bij een gezin.
Want thuis is alles echt, nog echter dan wanneer we in de bossen
afspreken.
Thuis kunnen (en willen) we ons niet verstoppen achter een
gemaakte glimlach in de camera, of even extra leuk doen.
Hier zijn we pas echt onszelf.
En dat is precies wat ik voel als ik naar deze beelden kijk. Liefde,
intimiteit en ontroering.
♥